de doos van zalando

Ik word niet gelukkig van de doos van Zalando openen en keurig opgevouwen kleding passen en daarna wat me niet staat proberen weer net zo keurig opgevouwen terug te leggen, wat nooit lukt, en daarna de doos vol verfrommeld textiel met ducttape weer dichtmaken en in de rij bij het verzendpunt staan, tussen allemaal andere mensen met onder hun arm dezelfde met ducttape dichtgemaakte Zalando-dozen, en daarna de doos zonder iets te zeggen aan de medewerker van het verzendpunt overhandigen, misschien zelfs de andere kant opkijken, alsof hij er niet is, alsof ik ‘m de doos niet heb overhandigd, alsof hij me daarna niet een verzendbewijs in handen heeft gedrukt.

Iets gelukkiger word ik als ik de medewerker van het verzendpunt wél aankijk. Ook iets zeg, iets wat er in het geheel niet toe doet, een verantwoording terwijl ik helemaal niet ter verantwoording word geroepen, bijvoorbeeld: ‘Het stond me niet’. Of: ‘Het paste me niet.’ Of: ‘Het zat niet lekker.’ Of: ‘De stof voelde niet fijn tegen mijn huid.’

Waarbij het niet geeft dat de medewerker zonder te reageren de doos in ontvangst neemt. Zwijgend een verzendbewijs uitprint. De andere kant op kijkt terwijl hij het me overhandigt.

Of nou ja, het geeft wel, ik word liever gezién. Maar het feit dat ik moeite doe stemt me iets gelukkiger. Ik heb het geprobeerd, om contact te maken. Ik faalde, maar aan mij heeft het niet gelegen.

Overigens word ik pas echt gelukkig van niet een doos vol kleding bij Zalando bestellen, maar alleen één spencertje. Dat in een zakje wordt bezorgd dat door de brievenbus kan. Dat ik na het te hebben uitgepakt in handen houd als een schat.