genadeschot

Ik schrijf elke dag een blog. Behalve als ik dat niet doe.

Gisteren niet, ik kwam er niet aan toe. Het was te vol, zowel binnenin mij als daarbuiten. Alleen voor handelen was ruimte, niet voor het verwoorden ervan. Ik kon alleen nog maar doén.

De afgelopen dagen waren druk, maar wat is druk? Het voelde zo, omdat ik elke dag meerdere afspraken in mijn agenda had staan. Liever heb ik er per dag niet meer dan één, waarbij tijd is ingeruimd om me op de afspraak voor te bereiden en tijd om ervan bij te komen.

Ik zou een slechte minister-president zijn. Sowieso omdat ik niet kan liegen, maar ook omdat mijn dag zou bestaan uit een reeks afspraken. Dan zou ik me weer tot die moeten verhouden, dan weer tot die. Daarbij zou ik me steeds in een ander moeten verplaatsen, maar óók mezelf moeten blijven: niet te doen.

De laatste afspraak gisteren was in een grote hal, waarbij de stemmen van de mensen een wall of sound vormden die me verpletterde. Daarna tetterde in de supermarkt ‘Something Happened On The Way To Heaven’ van Phil Collins uit de speakers: het genadeschot.