godsend

Drieënhalf jaar na mijn autismediagnose heb ik besloten om af en toe een sociaal experiment aan te gaan. Zo ging ik gisteren naar een boekpresentatie, iets wat ik vrijwel nooit doe. Niet omdat ik niet van mensen hou, ook niet omdat ik niet geïnteresseerd ben in collega-schrijvers, maar omdat het veel te veel prikkels zijn.

Boekpresentaties vinden meestal plaats in kleine ruimtes, zoals gisteren in Athenaeum Boekhandel op het Spui in Amsterdam. In die kleine ruimte persen zich heel veel mensen en dan sta je als haringen in een ton met elkaar te converseren. Ik voel de nabijheid van al die lichamen en ben bang dat ik word vermorzeld.

Hoe je elkaar begroet wisselt per persoon en dat gaat bij mij altijd mis: dan wil ik iemand omhelzen die duidelijk van plan was mij alleen een hand te geven, sta ik daar met mijn als een arend wijdgespreide armen. Wijs geworden steek ik bij de volgende alleen mijn hand uit, maar die vliegt me dan weer om de hals. Ik snap er nooit wat van.

Meestal ga ik dus niet naar boekpresentaties, praktisch nooit, maar gisteren ging ik wel. De nieuwe roman van Jannah Loontjens werd gepresenteerd en Jannah is goed volk. De begroetingen gingen dus steeds mis en bij het appelsap inschenken ging de helft ernaast, stond ik daar met een druipende hand, maar er waren lieve collega's met wie het goed toeven was. En net toen ik zo'n beetje aan mijn taks zat zei iemand, alsof ze het voorvoelde: “Het is tijd om naar huis te gaan,” waarop ik zonder me te generen mijn jas kon pakken.

Buiten voor het Lieverdje stond een oude, lieve vriend die ik zes jaar niet gezien of gesproken had. Normaal woont hij dertienduizend kilometer verderop, nu stond hij opeens hier. Ik ging ongemerkt naast 'm staan, sloeg mijn arm om 'm heen, hij keek me aan, en zonder dat duidelijk was of hij het religieus bedoelde of niet, was het eerste wat hij zei: “Dear Erik… you are a godsend.”