hand in hand

Geen woord in het Reformatorisch Dagblad en Nederlands Dagblad over dat de dood van Dries van Agt en zijn vrouw Eugenie Krekelberg zelfverkozen was. In de eerstgenoemde wordt de doodsoorzaak helemaal verzwegen, in de tweede wordt alleen geschreven dat de twee “hand in hand” overleden. De rest is aan de lezer.

Ik zou een goede gelovige kunnen zijn. Als achtjarige ging ik elke week naar de bijbelclub. Mijn vader had toen zijn atheïstische fase, dus het moest stiekem. Kwam ik thuis met een aureool boven mijn hoofd: “Waar ben jij geweest?” “Nergens, papa.”

Ik hou van de verhalen, van het samen zingen, het leven overdenken, überhaupt eens ergens bij stilstaan. Ik ben een sucker voor waarden als barmhartigheid en onbaatzuchtigheid. Wat me echter aan het geloof tegenstaat, is de archetypische voorstelling van God, zijn al die geboden, opgesteld door fantasieloze pennenlikkers, en is die hardnekkige niet-inclusiviteit die zich als een steeds terugkerende tumor maar niet laat uitroeien.

Als je lichaam van jou en dat van je geliefde allebei op hetzelfde moment zo’n beetje op is en je ervoor kiest om verstrengeld en in harmonie met het onafwendbare samen in vrede uit dit leven te stappen, dan is dat toch in al zijn eenvoud én complexiteit het allermooiste wat er is? Een beetje God zal ervoor applaudisseren, maar zijn representanten op aarde kiezen ervoor erover te zwijgen. Doen alsof het er niet is. De andere kant op kijken. Bidden, omdat het moét.