het

Ik luisterde een podcast over een onopgeloste moordzaak en zes afleveringen later concludeerde de voice-over: “Zijn dood… zal wel altijd een mysterie blijven.” Had ik voor de kat z’n viool al die afleveringen lopen luisteren.

Op het perron wachtend op de trein kijkt iedereen op zijn telefoon. Bij wijze van statement ga ik een boek lezen, maar ik kan mijn gedachten er niet bij houden, want ik hoor steeds houtblokgeluidjes uit mijn binnenzak komen.

Op platforms zijn series populairder dan films. Dus wat ze nu doen is een film in vijven hakken en dat miniserie noemen.

Soms zit ik in de trein voor me uit te kijken. Ik kijk nergens naar, krijg niets binnen. Wat we passeren neem ik niet in me op. Ik hoor alleen maar “woeziewoezie” komen uit de intercom.

Ik geniet dan zo van het . Daar ontbreekt inderdaad een woord, maar zodra je het benoemt is het weg.