het onbekende

Nog twee nachten slaap ik in mijn oude appartement, dan ga ik ‘over’. De afgelopen weken zijn tal van mensen al dan niet aangekondigd naar binnen gebanjerd, met vorsende blikken. Waarbij ik het idee had dat niet mijn woning werd beoordeeld, maar ik.

Liever word ik met rust gelaten. Mijn oude appartement is het donkerste van het gebouw. Een van mijn buren noemt het: de grot. Mijn oude appartement zit helemaal in het hoekje, daar waar niemand komt. Behalve pakketbezorgers, want die weten dat ik altijd thuis ben. “Ik heb een pakketje voor nummer…” beginnen ze en noemen vervolgens een hele rits huisnummers op die niet de mijne zijn.

Straks komt er weer iemand binnen, hij komt de ‘voorinspectie’ doen. Mij zal onder andere verteld worden dat ik een donkerblauwe wand wit moet schilderen en dat ik alle gaatjes in de muur moet dichtmaken. Daar ben ik niet beducht voor, wat ik vrees zijn verrassingen. Dat de voorinspectie iets oplevert wat ik nu nog niet kan voorzien.

Al wekenlang breek ik me er het hoofd over, maar dat is kenmerkend aan het onbekende: je kunt je er geen voorstelling van maken.