het pad

Als ik ’s avonds laat over het pad door de polder loop, kijk ik om de zoveel tijd achterom. Nooit loopt er iemand achter me, iemand die steeds naderbij komt en bij nader inzien latex handschoenen blijkt aan te hebben. Een panty over zijn hoofd.

Ook niemand vóór me die me nadert. Al is het ooit wel eens gebeurd, op een maanloze nacht, dat er vanuit de donkere kwab ineens een fietser zonder licht opdoemde. Hij zette er flink de sokken in ook en leek mijn aanwezigheid op het pad vooral irritant te vinden. “Ghhhh!” was het geluid dat hij maakte na zijn uitwijkmanoeuvre, waarna hij stoempend zijn weg vervolgde.

Soms maak ik in het licht bijzondere dingen mee op het pad: een keer stond er ineens een meisje met gitaar langs de kant liedjes te zingen. Een tiara van madeliefjes in het haar, ik verzin dit niet. Ik was het enige publiek, klapte de blaren op mijn handen. Daarna nooit meer teruggezien, het was een eenmalig optreden.