hooliganisme

Ik had een heel blog geschreven over mijn oplossing voor hooliganisme, een oplossing die zich laat samenvatten als: pragmatisch, maar verwerpelijk. Vanwege die verwerpelijkheid publiceer ik mijn blog toch maar niet.

Heel vaak is het zo dat ik iets wil zeggen, maar mijn woorden inslik. Ze zijn er nog wel, maar alleen in mijn hoofd. Alleen ik ken mijn pragmatische, maar verwerpelijke oplossing voor hooliganisme.

Volgens Jean-Paul Sartre gaat existentie vooraf aan essentie: we bestaan en van daaruit bepalen we wie we zijn. Wat ons definieert zijn onze daden, onze keuzes. Die keuzevrijheid wordt beperkt door de aanwezigheid van anderen. Tenzij we ons niet langer laten beperken en bijvoorbeeld mijn pragmatische, maar verwerpelijke oplossing voor hooliganisme navolgen.

Ik moest gisteren optreden, dus had Feyenoord-Ajax niet gezien, maar toen ik achteraf zag wat er in het stadion was gebeurd neuriede ik een liedje mee van mijn favoriete band ooit, The Smiths:

Don't blame the sweet and tender hooligan
Because he'll never, never do it again
Of course he won’t… not until the next time