river raid

Vandaag wordt er bij mij thuis gefilmd. In de afgelopen weken ben ik vaak gefotografeerd en gefilmd. Als dat gebeurt denk ik vaak aan mijn vader. Die had fotografie als hobby en oefende op mij. Als ik poseerde was ik te geforceerd, te verkrampt. “Kijk even gewoon!” riep hij dan, maar hoe kijk je gewoon?

Filmmakers en fotografen zeggen dat nu nog altijd tegen mij: kijk even gewoon. Ontspan. Gooi die schouders een beetje los. Doe alsof ik er niet ben. Denk aan iets leuks. Maar wat er is kan ik niet negeren.

Soms vraagt iemand aan mij: “Kan ik even met je praten?” Dan neem ik een luisterende houding aan, waarop de ander zegt: “O jeetje, niks ernstigs hoor.” Blijkbaar kijk ik te serieus, te intens, en probeer ik gas terug te nemen. Ga ik wat meer achterover leunen, probeer gewoon te kijken.

Ik ben niet graag te intens, liever ben ik laid back. Dat ik alles op me af laat komen, zoals vroeger op de Atari met River Raid. Ik ben jaloers op mensen die zeggen dat ze het leven maar gewoon op zich af laten komen. Daar ben ik niet toe in staat: ik moet van tevoren weten wát er komt.