ik speel mezelf

Drie jaar geleden liep ik met Teun van de Keuken over het strand van Zandvoort met voor ons een bepakte en bezakte cameraman en erboven een als een bromvlieg zoemende drone. Ik werd van alle kanten bekeken: door de interviewer, door de crew en ook nog vanuit de lucht.

De grap was dat terwijl ik van alle kanten werd bekeken, ik moest doen alsof dat niét zo was. Ik werd geacht ontspannen met de punt van mijn schoen in het zand te wroeten, naturel langs de branding richting horizon te kijken.

Ik ken mensen die daar heel bedreven in zijn. Bij galapremières lopen ze ontspannen over de rode loper, tijdens een staande receptie voeren ze al handenschuddend het ene waarachtige gesprekje na het andere.

Vroeger kon ik het niet, van alle kanten bekeken worden en doen alsof dat niet zo is. Nu wel: ik spéél mezelf. Ik word twee mensen: mijn fysieke verschijning, plus een regisseur die vanaf een klapstoel aanwijzingen geeft. Ogen een beetje dichtknijpen, begripvol knikken, lach een beetje, kin een fractie omhoog. Zo benader ik tot in de perfectie wie ik in werkelijkheid ben.