in je gevoel

Pas was ik op een begraafplaats en las ik de inscripties op de grafstenen. Steeds trok ik het jaar waarin mensen geboren waren af van het jaar waarin ze waren overleden. Ik had ook kunnen treuren om de mensen die ons zijn ontvallen, in plaats daarvan was ik aan het rekenen.

Soms was iemand dertien jaar oud geworden, soms drieënnegentig. Ik bedacht me dat ik over een week de leeftijd bereik die daar precies tussenin ligt. Ook hier weer alleen het calculeren.

Het moet heerlijk zijn om ‘in je gevoel’ te leven. Overweldigd worden door emoties, zonder dat de ratio roet in het eten gooit. Tranen die ongehinderd over je wangen stromen, terwijl ze bij mij zodra ze in mijn ogen opbollen schielijk terug in hun huisje verdwijnen, omdat ik de emotie zodra hij zich aandient registreer, analyseer en elimineer.

Ik ben een man die de jaren waarin mensen geboren zijn aftrekt van de jaren waarin ze zijn overleden. Wat ik overhoud zijn de leeftijden die ze bereikt hebben. Dertien. Drieënnegentig. Soms drieënvijftig, dat word ik over een week. Het zal alleen maar een getal zijn.