interviews

Ik heb inmiddels een hele rits interviews gegeven over mijn nieuwe dichtbundel De man die blauw werd, over mijn autismediagnose en over autismespectrumstoornis in het algemeen.

Ik heb me de blaren op de tong gepraat, maar niet letterlijk. Ooit zette mijn broer zijn tanden in een gloeiend hete kaassoufflé, toen had hij blaren op zijn tong.

Ik heb wel een tijd blaren aan de binnenkant van mijn wang gehad, omdat ik niet kon ophouden om erop te bijten. Dat was een tic, zoals ik ook een tijd de hele dag mijn vingers knakte. Het was alsof ik de castagnetten bespeelde, maar het was gewoon mijn lichaam.

Het voordeel van veel interviews geven is dat ik elke keer revanche kan nemen voor het vorige interview. Na elk niet helemaal gelukt mediaoptreden kan ik denken: de volgende keer doe ik het beter. En de volgende keer denk ik het wéér.