jane

Jane Birkin is dood. Haar stem was zacht, ik kon haar verdragen. Ik was bij een optreden van haar in Paradiso in 2008. Ze wond de hele zaal om haar goddelijke vinger: een mannetje of duizend collectief en op slag hopeloos verliefd. In de Nederlandse dagbladen verschenen er kritische besprekingen over, waarna ik ieder geloof in recensenten verloor.

Een van mijn lievelingsliedjes van Jane is een duet met Serge Gainsbourg: La Chanson de Slogan, waarin een vrouw een man van alles voor de voeten werpt: je bent een schoft, je bent een zak! Waarna hij alleen maar kan terugmompelen: och, zeg dat nou niet, laat me toch binnen. Een slordig, vluchtig, onaf liedje, bijna een niemendalletje, maar in zijn achteloosheid juist zo goed. De combinatie ook van de muziek die het midden houdt tussen pop en klassiek, de snerpende sax, het schmieren van Serge en dan die poppetjesstem van Jane.

De band Blonde Redhead speelt onbeschaamd leentjebuur bij Gainsbourg en Birkin en dat mag. Hun cover van La Chanson de Slogan is matig, maar op het album Misery is a Butterfly vormen ze inspiratie om tot creatie en dan gaat het beter. En nu Jane er niet meer is, moet zangeres Kazu Makino het maar doen: zuchten.