kerstboom

Gisteren heb ik gehuild. Niet een beetje, maar all the way, met schokkende schouders en snot. Daarna moest ik met de pont en iedereen keek naar mijn roodomrande ogen. Daar gaf ik dan weer niks om.

Waar ik om huilde, hou ik voor mezelf. Niet dat ik jou, lezer van dit blog, niet vertrouw. Maar er moet afstand zijn tussen hoe ik leef en hoe ik schrijf. Anders speel ik in mijn eigen soap. Dat zou gekmakend zijn. Dat de mensen op de pont geen mensen op de pont zijn, maar figuranten.

Op straat hingen bordjes: ‘Lever hier uw kerstboom in.’ Op die bordjes was een sticker geplakt met de toevoeging: ‘Vanaf 27 december’. Blijkbaar zouden mensen anders hun kerstboom nú al langs de kant van de weg flikkeren.