kijk

Trouwe lezers weten dat ik iedere dag begin met een wandeling met de hond door het park. Ik ben er vroeg, alle paden zijn nog verlaten.

Maar niet meer sinds een paar dagen. Er loopt een oudere man rond, met om zijn nek een cameraatje. Hij maakt foto's van plekken waar ik gedachteloos aan voorbijloop: struikgewas, een electriciteitskastje, een bestickerde lantaarnpaal.

Hij prevelt er dingen bij alsof hij David Attenborough is die een nieuwe vlindersoort ontdekt. Er is niets van te verstaan. Als ik langsloop knikt hij, maar laat zich verder niet uit zijn concentratie brengen. Soms ligt hij op zijn buik op het pad, om het bankje met de leuning vol graffiti vanuit een bepaalde hoek op de gevoelige plaat vast te leggen.

Last heb ik niet van 'm, sterker nog: ik zal 'm missen als hij op een gegeven moment weer weg is. Dankzij hem kijk ik anders naar alles wat ik normaal gesproken geen blik waardig keur. Kijk: de resten van een ballon verwikkeld in een tak. Kijk: een ingedeukt blikje Fanta. Kijk: een hardgeworden kwak vogelpoep. Kijk dan toch.