kledingroller

Ik heb een harige huisgenoot én val met mijn 52 jaar ten prooi aan aftakeling, dus is de aanschaf van een kledingroller geen overbodige luxe.

Het ding verwijdert haar, stof en pluizen. Het bestaat uit een rol van kleverige vellen en is er een vol, dan plakt hij niet meer en moet je ‘m van de roller pulken, zodat een nieuwe open komt te liggen, waarmee je nieuw haar, stof en pluizen van je kleding kunt verwijderen.

Dat pulken is een godsverzoeking: eerst vind ik geen beginnetje en daarna komt niet het hele vel los, maar slechts een stukje. Om de rest eraf te trekken moet ik wéér een beginnetje vinden en als dat niet lukt ga ik maar gewoon rollen met wat ik heb, wat te weinig is.

Maar dan komt óók nog eens de roller los van het handvat, wat een enorme woede in me losmaakt, want welke idioot maakt een kledingroller die niet vastzit aan het handvat?

Ik probeer de twee weer aan elkaar vast te klikken, wat niet lukt, waarna ik er dus niks meer mee kan, en als ik zou weten waar de fabriek stond waar deze kledingroller is gemaakt, dan ben ik in staat om vandaag nog af te reizen en de directeur bij zijn kraag vast te pakken en de lucht in te tillen.

Terwijl hij naar adem hapt, zal ik hem vragen waarom hij zulke ondeugdelijke producten maakt. Of hij zich daar niet voor schaamt. Of hij een idee heeft wat hij mensen als mijzelf, maar ongetwijfeld ook anderen, aandoet.

Ik zal de directeur weer op de grond zetten en ‘m de roller laten zien, met het kleverige vel, dat nog goeddeels is bedekt door een gebruikt vel vol haar, stof en pluizen. Plus het handvat waar de roller van loskwam, zonder dat ik de twee weer aan elkaar vast kon klikken.

“En wat gaan we hieraan doen?” zal ik ‘m vragen. En daarna zal ik mijn ogen sluiten, dichtknijpen zelfs, en heel erg aandachtig naar zijn antwoord luisteren.