sjulia

In de vroege jaren negentig was ik organisator van literaire evenementen in een theater in Amsterdam-West. Als mensen vroegen wat ik deed, zei ik: dát.

Er werkte een meisje dat Sjulia heette. Julia met een s ervoor. Als ze zich voorstelde, zei de ander: Hoi Julia, en dan moest zij het verbeteren: Nee, het is Sjulia. Ik vond het een rare naam, een beetje alsof ik Perik Jan zou eten, maar dan kon zij verder niks aan doen.

Ze vond het niet fijn om Sjuul genoemd te worden, wat ik om die reden dus ook nooit deed. Ik snap sowieso niet waarom mensen namen altijd korter willen maken. Dat mensen mij Erik noemen, wat vaak gebeurt, of Eejee, wat ook vaak gebeurt, vind ik helemaal niet erg - ik hoop ook niet dat iemand er naar aanleiding van dit blog mee ophoudt. Alleen zelf zou ik het nooit doen.

Zelf noem ik iemand die Mariëtte heet gewoon: Mariëtte. Niet Jet. Of Mar. En iemand die Jacqueline heet noem ik geen Jacq. En Simon niet Siem. Ik heb tijd. Ik heb geen haast. Ik noem mensen zoals ze heten.