krassen

Ik kreeg een cadeaukaart cadeau. Er stond een kortingscode op, om die te achterhalen moest ik een folietje wegkrassen. Dat gaat bij mij altijd verkeerd, nu ook weer: ik kraste te diep, of te ruw, waardoor ik niet alleen het folietje wegkraste, maar ook de code daaronder. En ook het kaartnummer dat onder de code stond. Het was alsof ik niet met een muntstuk was gaan krassen, maar met een machete.

Meteen herinnerde ik me alle andere dingen die ik in mijn leven stuk heb gemaakt: de hijskraan van mijn broer, de peperdure gietijzeren pan van iemand bij wie ik logeerde, het achterlicht van de nieuwe auto op de eerste dag dat ik 'm had. Mijn huwelijk, wou ik er ook nog achteraan zeggen, maar dat is me wat te dramatisch op de zondagmorgen.

Wat ik maar wil zeggen is dat als ik iets stukmaak, zoals dat folietje op die cadeaukaart, dat zich dan onmiddellijk een valluik onder mij opent. Ineens ben ik niets meer waard, ben ik een mislukkeling die alles sloopt. Dun is de lijn tussen zelfvertrouwen en zelfwalging.

Een chat geopend met klantenservice, meteen antwoord: ik moest foto's mailen van wat er gebeurd was. Ik de hele crime scene op de gevoelige plaat vastgelegd, inclusief close-up van het opgekrulde folietje en de onbesuisde krassporen. Binnen een halfuur reactie: “De interne afdeling zal je cadeaukaart toevoegen aan je account.” Helemaal begrijpen doe ik het niet, maar ik vermoed dat het betekent dat het goedkomt.