laatste woorden

De eerste zetproef van mijn dichtbundel is al gedeeld met een aantal proeflezers, maar ik ben er nog op maniakale wijze in aan het wijzigen. Soms kleine dingen: lidwoord erbij, lidwoord eruit, maar er sneuvelen ook complete strofes. Ik hoop niet dat mijn uitgever net zo wanhopig wordt als Gaston Gallimard wanneer Marcel Proust weer eens een stapel volkomen volgekrabbelde drukproeven terugstuurde.

De eindregels van mijn dichtbundels moeten monumentaal zijn zonder dat ze monumentaal ogen. Mijn laatste bundel ‘kom’ (2019) gaat over ongewenste vormen van intimiteit en eindigt met regels over de mogelijkheid om je verleden te veranderen:

vul me
tot ik vol zit
met nieuwe herinneringen

De voorlaatste bundel ‘Open mond’ (2013) gaat over blijvende helderheid na een echtscheiding:

je zegt dat ik niet wil veranderen
maar ik wil juist dat niets hetzelfde blijft

Over de eindregels in de bundel die eind februari volgend jaar verschijnt was ik uiterst tevreden, tot ik de eerste zetproef had zitten doorwerken en bij het bestuderen van de laatste pagina wist: dit zijn niet de woorden. Ik kraste ze door zonder een alternatief te hebben. Over een week is de deadline, dan moet ik nieuwe woorden gevonden hebben. Of misschien moeten ze mij vinden.