lege gevoelens

In een bomvol café Festina Lente in Amsterdam was gisteravond weer een Poëzieslag: een wedstrijd gedichten voordragen. Samen met Asha Karami en Mathilde Santing vorm ik de jury en Omar Dahmani is de presentator.

Er waren een paar zaken waar ik vrolijk van werd. Om te beginnen dat al die mensen in het publiek op maandagavond dus niet thuis gingen Netflixen met een fantasieloze afbakpizza op schoot, maar hun jas aantrokken en door de wind en motregen naar het café togen om poëzie te komen luisteren van nog volstrekt onbekend dichttalent.

Ten tweede dat alle drie de juryleden na afloop zowel LEEG waren, vanwege de energie die het kostte om het werk van acht dichters in korte tijd zo goed mogelijk te beoordelen, als VOL, door de woorden die in ons als vuurtongen waren binnengedrongen.

Ten derde dat alle deelnemers aan de ene kant onderkenden dat poëzie een kunstvorm is en niet per se een competitieve sport, en aan de andere kant beslist wilden winnen, omdat ze er nu toch waren. Nadat ik het juryrapport had voorgelezen en we Timon tot winnaar uitriepen, die het in de finale had opgenomen tegen Luna Kip (winnaar van de publieksprijs), kwamen zo’n beetje alle deelnemers naar de jurytafel om uitgebreider commentaar op hun werk op te komen halen.

Vele regels van deelnemers zijn me bijgebleven, waaronder deze van Judith Pel: “Weet je waarom ik niet dichten wil?/Omdat al mijn gevoelens/leeg zijn en kil.” Wat zijn dat eigenlijk, dacht ik op weg naar huis en later ook in bed: lege gevoelens?

Op maandag 4 maart is er vanaf 19:30u weer een Poëzieslag. Mocht je mee willen doen, geef je dan op via poezieslagamsterdam@gmail.com.