kom maar
By day the ocean moves away from where it was
but a mountain does not
Eindelijk vond ik een medicijn tegen slapeloosheid waarvan de naam niet eindigde op -pam. De eerste paar nachten waren hosanna, daarna werd ik somber. De pilletjes legden een dampende deken over mijn gemoed.
Het nadeel van medicatie die je suf maakt, is dat je nooit weet hoelang de sufheid voortduurt. Voor je het weet word je iemand die prima slaapt, maar nooit meer echt ontwaakt.
Vannacht dus toch maar weer ‘clean’ naar bed gegaan en urenlang wakker gelegen. Toch voel ik me beter.
Uit een gedicht van Ron Padgett leidde ik af dat je medicatie kunt nemen om tegen de wereld te kunnen, of de wereld zelf als medicatie kunt zien: “The earth is a medication a giant pill/we ride on.” Als ik zijn woorden goed begrijp, kun je genezen door te leven.
Niets vaags aan, het betekent dat je je niet langer moet verschuilen. Wie, zoals ik, vrijwel voortdurend in angst leeft, hoeft die angst niet te bezweren. Je draagt hem met je mee als een amulet.
Zoals je griep bestrijdt met een vaccin dat bestaat uit delen van het virus zelf, treed ik mijn angsten bevend tegemoet. Kom maar, fluister ik. Kom maar.