liedjes (7)

Ik heb altijd liedjes in mijn hoofd en daarover gaat het in deze serie, getiteld: ‘Liedjes’. Deel 1, 2, 3, 4, 5 en 6 lees je hier.

Hoe ik mij tot groepen verhoud, wordt goed vertolkt in het liedje Standing on the inside. Oorspronkelijk is het van Neil Sedaka, maar in Nederland werd het een hit dankzij de gelegenheidsformatie Full House, starring de twee jaar geleden overleden Boggle-baas Frank Kramer.

Al vanaf mijn debuutbundel In menigten schrijf ik erover hoe ik geen deel kan uitmaken van groepen, maar er ook niet door wil worden uitgestoten. Dat gevoel manifesteert zich het beste op het Boekenbal, waar ik in even sterke mate wel en niet heen wil. Eenmaal daar wil ik in even sterke mate weggaan en blijven.

Het liedje van Full House begint met de regels: “Standin’ on the outside, lookin’ in/You know it's been a long time, I don't know where to begin.”

Tweeënvijftig jaar is inderdaad “a long time” en al die tijd kijk ik naar de wereld van buiten naar binnen. Niemand heeft me buiten de cirkel geduwd, ik ben er zelf gaan staan. Omdat het er me comfortabeler leek en dat is het ook wel, alleen buiten de cirkel neem je niet deel aan wat er binnen de cirkel gebeurt. Je kunt het alleen maar observeren.

“Now I feel a need in me, so hard to explain. Now I've seen the joy of light and I want to remain… standin’ on the inside.”

Als de wereld een dansvloer is, ben ik vaak de lamzak langs de kant. Maar soms ook niet, dan spring ik naar voren zonder plan. En al beweeg ik krukkiger dan de soepele lijven rondom me, ik beweeg. En hoe langer ik beweeg, hoe minder krukkig. Tot ik een slangenmens word dat zich soepel door de menigte beweegt, zich kronkelend in bochten wringend. Luidkeels zingend. Vrij.