massagraf

Vannacht werd ik om kwart over vier wakker en dacht ik: er zijn mensen die ’s nachts om kwart over vier wakker worden en dan niet meer in kunnen slapen.

Toen ging ik me dat voorstellen, dat je nog een paar uur te gaan hebt voor de wekker gaat en maar ligt te draaien. Met als gevolg dat ik alleen nog maar lag te draaien en geen oog meer dichtdeed.

Ik dacht aan een gedicht van Lisel Mueller over slapeloosheid: haar bed verandert in een massagraf, ze is de enige die nog leeft en niemand weet het. Snel checken en gelukkig, er lag maar één iemand naast me en die ademde.

Verderop vertrok bus 43 voor de eerste rit van de dag. En ik ben brak, alsof ik gisteravond gezelschap van een fles Glenfiddich had.