murenmannen

Momenteel verslind ik de debuutroman ‘Moeders. Heiligen’ van Dieuwertje Mertens. Ze schrijft over mannen en muren en over muren en mannen. En over manmuren, manuren, uren met mannen.

Ik ben een man en ik hou van muren. Ik schreef een boek over hoe een man die mijn naam draagt tegen een muur praat. De muur zegt niets terug, maar biedt wel nieuw perspectief. Dat komt door de echo. Als je tegen een muur praat wordt wat je zegt weerkaatst. Altijd hoor je wat je zelf zegt, maar nu ga je ook luisteren.

Muren zijn trouw, ze gaan nooit bij je weg. Terwijl ze zelf voortdurend worden verlaten, omdat de bewoner ergens anders een groter huis heeft gevonden met méér muren.

Ooit kocht ik een huis, een paar jaar later overwoog ik om te verhuizen. Mijn oma, die haar hele volwassen leven op hetzelfde adres heeft gewoond, was stomverbaasd: “Je hébt toch al een huis?!”