nico slothouwer

Ik schrijf een biografie over Menno Wigman en dus komt ook de poëzie van dichter en criticus Nico Slothouwer me onder ogen, die op 11 november 1987 op 30-jarige leeftijd een einde aan zijn leven maakte en wiens werk met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid door niemand nog gelezen wordt. Lees hier het in memoriam over hem, geschreven door Jeroen Brouwers.

Slothouwer heeft niet veel gepubliceerd: één bundel. Postuum verscheen zijn verzameld werk, bezorgd door Menno Wigman, die daarmee afstudeerde. Slothouwers gedicht De lege kamer is intrigerend:

De lege kamer

Ik loop door de kamer
ik maak een geluid
ik sta stil
ik wil het horen

De kamer is in een stad
waar ik niet wil wonen

De kamer is leeg
er is geen deur

De kamer is leeg
er zijn geen muren

Ik vlucht
ik maak een geluid
ik sta stil
ik blijf in de kamer

11-12-1979

In dit gedicht loopt een mens door een kamer zonder muren en zonder deur. Hij maakt een geluid en staat vervolgens stil om ernaar te luisteren. Het stilstaan in die kamer noemt hij vluchten. Of hij het geluid dat hij maakt ook hoort, blijft onduidelijk. Hij wíl het horen, maar nergens staat of die wens bewaarheid wordt.

Een geluid maken en dan stilstaan om ernaar te luisteren. Dat lukt alleen met iets wat nagalmt, anders is het weg voor je er erg in hebt.

Normaal gesproken vlucht je door weg te rennen. Maar je komt toch niet weg, wordt toch wel achterhaald. Het alternatief is vluchten door stil te staan.