nou ja, dat

Steeds vaker hoor ik mensen een verhaal vertellen en dan eindigen met de woorden: “Nou ja, dát.” Vroeger hoorde ik het nooit, nu zegt iedereen het. Het lijkt een virus, dat van mens tot mens is doorgegeven. Het is superbesmettelijk, het reproductiegetal (‘de r’) ligt inmiddels ver boven de duizend.

Als je iets aan het vertellen bent wil je dat de mensen weten dat je klaar bent, anders ontstaat er onduidelijkheid en een ongemakkelijke stilte. Bij een mop is het makkelijk, de clou is het sluitstuk. Vaak is wat je vertelt echter niet om te lachen en wil je er toch tot besluit een strik omheen doen.

Al te formeel kan niet: “Hiermee besluit ik mijn verhaal” klinkt alsof je een spreekbeurt hebt gehouden. Ineens weglopen, als een acteur op de planken, is ook niet gebruikelijk. Je zoekt naar een paar woorden waarmee je de boel kunt completeren, als een stop die je trekt uit het bad.

Nou ja, dát.