onthouden

Ooit woonde ik in een stacaravan in Den Ilp. Toen ik hoorde dat mijn tijd erop zat, keek ik met andere ogen naar mijn tijdelijke onderkomen. Onthoud dit, zei ik tegen mezelf. Onthoud de steekvlam die uit de kachel komt als je ’m aansteekt. Onthoud hoe het tapijt op de vloer nat en zompig wordt als het regent. Onthoud hoe hard de druppels op het aluminium dak roffelen terwijl jij eronder ligt.

Nu zit mijn tijd er bijna op in het appartement dat ik sindsdien bewoonde. Ik ga verhuizen. Ik onthoud hoe ik mijn hand steeds dwars door de luxaflex steek om het kantelraam erachter te openen of te sluiten. De wc-pot van het merk Ideal en hoe ik pas na acht jaar het merkje opmerkte, terwijl ik er dus al zo lang langs had geplast. De muur waar ik een bureaublad en twee schragen tegenaan plaatste, waarna ik mijn laptop openklapte en mijn boek Hallo muur schreef.

Ik zal deze plek missen, ik heb het hier goed gehad. Maar soms mis ik de stacaravan in Den Ilp ook, terwijl ik het daar slecht had. Maar ik had het niet willen missen. Als ik mijn ogen toe doe, weet ik nog precies hoe het er was. Omdat ik het heb onthouden.