opmaten

Ik haat opmaten. Ze gaan vooraf aan grote veranderingen, maar ik heb liever gewoon meteen de grote verandering.

In een gesprek is small talk vaak de opmaat naar het eigenlijke onderwerp. “Dit en dat,” zegt de persoon tegenover me. “Dit en dat, dit en dat, dit en dat, zus en zo.” En dan ineens, als ik helemaal in slaap ben gesust, kantelt de boel, wordt het eigenlijke onderwerp aangesneden en gaat het gesprek ineens wél ergens over. Die kletspraat vooraf (“dit en dat, zus en zo”) was alleen maar bedoeld om het ijs te breken, maar waarom zou je ijs breken? Waarom mag het niet smelten?

Soms onderbreek ik iemand die een belangrijk gesprek begint met small talk. “Zeg gewoon maar even wat je te zeggen hebt,” zeg ik dan, midden in een verhaal over of een huis huren wel of niet voordeliger is dan een huis kopen. Mijn interventie kan een beetje confronterend overkomen, maar het spaart wel een hoop tijd.

Soms ook begin ik een gesprek met: “Wil je eerst tien minuten over niks praten en daarna mij dat zakelijke voorstel doen, of gooi je 'm er nu meteen in?” Nooit antwoordt iemand: graag eerst tien minuten over niks praten.