pas de deux

Elke dag begin ik met een vroege ochtendwandeling. Altijd maak ik iets mee. Nooit niets.

Dat is steeds weer een les. Dat je altijd iets meemaakt als je naar buiten gaat. Het enige is dat het niet altijd per se belangwekkend is.

Maar wat is belangwekkend? Vanochtend liep ik door Amsterdam-Noord, het was nog vroeg. Een vrouw liep me tegemoet. Ze had een kort rokje aan en in een flits schoot het zinnetje door me heen dat vrouwen te horen krijgen als ze op straat worden lastig gevallen: “Moet je maar geen kort rokje aandoen. Dan vraag je erom.”

Dus ik me naar de overkant van de straat haasten om het zonneklaar te maken dat ik geen bedreiging vormde. Waarna zij ostentatief begon te wuiven; misschien om haar waardering uit te spreken voor mijn geste, misschien om aan mij duidelijk te maken dat zij óók geen bedreiging vormde.

Een pas de deux op het Vikingpad in de vroegte op Eerste Kerstdag. Altijd maak ik iets mee als ik naar buiten ga.