pek

Elk jaar krijgt een half miljoen Nederlanders een depressie, maar niemand praat erover. Gelukkig zijn er mensen dapper genoeg om dat toch te doen, zoals de Britse schrijver Matt Haig. Op zijn 24ste was hij op vakantie op Ibiza en was daar ineens die donkerte, dik als pek. Hij stond letterlijk aan de rand van een afgrond. Een vingerknip verschil tussen je eraf gooien of teruglopen. Hij deed het laatste en schreef boeken, waaronder het magistrale Reasons to Stay Alive, die letterlijk levens hebben gered.

Haig en ik werden een keer samen geïnterviewd op het Crossing Border Festival in Den Haag. Voorafgaand was er een gezellige netwerkborrel: we vonden elkaar aan de rand van de menigte, beiden vastbesloten niet te gaan mingelen. Even die blik van verstandhouding, onuitgesproken verbondenheid, die ik ook ervoer toen ik voor Trouw met cabaretière Martine Sandifort sprak over het feit dat we allebei geen alcohol meer dronken. Ze zei: “Toen ik net was begonnen ging ik maar even niet naar feestjes.” Ik vond het mooi dat ze droogstaan niet koppelde aan stoppen, maar aan beginnen.

Sandifort sprak over de lithium die ze nam ter behandeling van haar depressies in combinatie met hypomane periodes. Gisteren maakte ze bekend dat ze haar succesvolle ‘Namasteetjes’-theatertour heeft uitgesteld naar volgend seizoen omdat ze ziek is. Geen gebroken been, geen corona, nee: Sandifort heeft opnieuw een depressie. Dat ze geen lulsmoes verzint, eerlijk vertelt wat er aan de hand is, over zoiets kwetsbaars en in weerwil van alle belangen die spelen, vind ik bewonderenswaardig en dapper.

Ik hoop dat Sandifort de donkerte, dik als pek, over een poosje weer achter zich kan laten. Tot die tijd kom ik, als ze me dat toestaat, graag even naast haar staan. Ik geef helaas geen licht, maar samen in het duister is gezelliger dan alleen.