Pieuw prrriep

In de wachtkamer van het autismebehandelcentrum kijkt niemand elkaar aan. Velen dragen een koptelefoon, een enkeling een zonnebril. Bij de drankautomaat is men beleefd tot in het extreme: ga jij maar voor, nee, ga jij maar voor.

Ik wil thee, maar die optie staat niet op het display. Wel kan ik kiezen voor heet water, dus wordt het dat.

Ik plaats het kartonnen bekertje onder de uitloop en druk op ‘start’, waarna het hete water uit het pijpje náást de uitloop blijkt te komen. Snel het bekertje naar rechts, heet water op mijn hand, net doen alsof ik het niet voel. Dat kan ik goed: net doen alsof ik iets niet voel.

Steeds als een drankje bereid is, speelt de automaat een muziekje af: ‘Pieuw prrriep’. Bij elk drankje weer: ‘Pieuw prrriep’. ‘Pieuw prrriep’. ‘Pieuw prrriep’. Net als iedereen in de wachtkamer doe ik alsof ik het niet hoor. Maar in gedachten haal ik een bijl uit mijn tas.