poetry is nothing

Ik las een gedicht van Mary Jean Chan:

VIII

Perhaps poetry is nothing

but a struggle to translate

the weight of flesh against

bone into syllables that

sound the shape

of things:

leaf

light

tree

sky

the fact

of your face,

beautiful like breath.

Hoe je vlees op je botten rust, dat is iets waar ik veel over heb nagedacht in mijn leven. Vooral als je het extrapoleert naar alle anderen: de wereldbevolking. Mensen en ook dieren, allemaal met een door vel in vorm gehouden hoeveelheid vlees, met botten verkleefd, met bloedvaten, spieren en zenuwen doorregen.

Al die vleesmassa’s lopen schijnbaar doelloos door ‘Het Leven’. Een tijdelijk theater, een vloer vol valluiken.

De harde return na ‘nothing’ is sterk. Want eerst lees je: ‘misschien is poëzie niets.’ Dat zou mooi zijn, als ik en al mijn collega-dichters en al die mensen die zo graag poëzie lezen, dat wij allemaal zo intens houden van iets wat mogelijk niets is.

Het inzicht zou het niet waardeloos maken. Het zou alleen niets zijn.