ik ben gelukkig

Gisteren was in Tivoli Vredenburg in Utrecht de finale van het NK Poetry Slam. Acht deelnemers streden om de winst en mijn zoon Julian werd derde. Op slechts een tiende punt achter de nummer 2, zo klein waren de verschillen. Wat een wereldprestatie.

Mijn zoon heeft zichzelf de taal eigen gemaakt, op z’n derde kregen zijn moeder en ik te horen dat Julian mogelijk nooit zou gaan praten. 21 jaar later staat ie in de NK-finale.

Trots dekt de lading niet als ik moet beschrijven hoe ik me gisteren als toeschouwer voelde. Ik kijk naar mijn zoon en ik kijk naar mijn dochter en ik zie twee prachtige, slimme, grappige, lieve mensen die oprecht en toegewijd in het leven staan en helemaal zichzelf zijn.

Het gevoel dat dat geeft laat zich in drie woorden samenvatten. Ik ben gelukkig.