polder

Ik denk altijd na en ik denk overal over na, maar toen ik vanochtend heel vroeg met mijn hond door de polder liep had ik minder gedachten in mijn hoofd dan normaal.

Er gebeurde dan ook helemaal niks. De traumahelikopter die vannacht vlakbij mijn huis was geland in verband met een calamiteit, was allang weer opgestegen. Alle andere hondenbezitters lagen nog op één oor, de eenden nog ineengedoken langs de waterkant. Ik luisterde via mijn oortjes naar het radioprogramma Vroege vogels, maar niets ervan drong tot me door. Het nieuwsbulletin dat elk halfuur voorbij kwam, was steeds identiek.

Ik wisselde enkele woorden met een tegemoetkomende amazone, waarna zij en haar paard hun weg vervolgden. Dauwdruppeltjes op het gras prikkelden verleidelijk langs mijn kuiten: ik had zin om er doorheen te rollen, maar bewaarde mijn decorum.