ready

Gisteren was ik in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam aanwezig bij een avond over wat het écht betekent om op te groeien in de lagere sociale klasse en hoe dat de manier waarop je in de wereld beweegt beïnvloedt. Alles wat sprekers Yasmine Bayoumy, Nadia Ezzeroili, Cody Hochstenbach, Roxane van Iperen en Milio van de Kamp vertelden, herkende ik.

Hoe je als je van een dubbeltje een kwartje wordt, altijd ready bent voor de dag dat je weer devalueert naar een dubbeltje. Dat je de schichtigheid nooit kwijt raakt en verrast bent als je een keer in het gezelschap van vrienden en kennissen buiten de muren van je huis verkeert en erachter komt dat je best wel ontspannen bent. Wat op zich goed nieuws is, maar veel zegt over hoe je al die andere keren dan voelde. Scherp, schichtig, op je hoede. Ready.

Al eerder schreef ik over twee Poolse mensen die onlangs voor mijn deur stonden en beweerden dat mijn huis vanaf nu hun huis was. Ze hadden een formulier bij zich met mijn adres erop. In plaats van dat ik bedacht dat het een misverstand zou zijn of misschien een gevalletje oplichting, dacht ik alleen maar: dit was het. Nu moet ik mijn huis uit. Terwijl ik hier al negen jaar woon en nooit een maand huur gemist heb.

Wie in chaos, onveiligheid en armoede opgroeit is niet alleen bang dat wat hij heeft opgebouwd weer wordt afgebroken, het gaat verder dan dat. Stiekem gaat hij ervan uit dat hij alles wat hij heeft weer kwijtraakt.

Heel, heel misschien verlángt hij er zelfs wel naar, omdat niets hebben een staat is die hij kent. Chaos en onveiligheid zijn niet fijn, maar veel erger is de dreiging van chaos en onveiligheid. Dat er orde is en rust, maar dat je weet dat die bruut verstoord gaan worden. De mensen om je heen weten dat niet. Die denken dat wat is blijft.