schiphol

Ik ga op reis. Leuk, maar het liefst ben ik thuis en trippel ik als een muis in een tredmolentje elke dag op dezelfde manier de dag door. Wel degelijk ken ik de hang naar avontuur en wil ik iets van de wereld zien, maar werkelijk comfortabel ben ik pas weer als ik terug ben in mijn tredmolentje.

De rijen op Schiphol waren zo lang dat iedereen erin berustte. We geraakten in een collectieve trance en bewogen ons als zombies dezelfde richting op. Op een gegeven moment riep iemand in een fluoriscerend hesje: “Have your passports ready please” en dat opnieuw en opnieuw, met een interval van steeds drie, vier seconden.

Waar de stem van de man me eerst stoorde, hoorde ik 'm daarna niet meer, zoals ik ook de ringweg thuis niet hoor, behalve als ik me erop focus, maar daarvoor is geen reden.