sluimerstand

Vanochtend vroeg kon ik mijn oortjes niet vinden. Lopend door de regen luisterde ik voor de verandering een keer naar niets in plaats van naar een podcast.

Wat hoorde ik veel. Flarden van gesprekken over tegenslag of successen. Gekwinkeleer van vogels met een naam die ik niet ken. En de regen zelf natuurlijk, tikkend op mijn capuchon als op tentdoek; ik kreeg zin om me behaaglijk op te rollen in een slaapzak.

Raar dat naar niets luisteren zoiets ongekends is. Mensen betalen grof geld om mee te doen aan een stilteweekend, terwijl iedereen toch zelf bij machte is om gratis en voor niks 48 uur zijn bek te houden.

Ik luisterde naar niets en zei niets. Geen input, geen output. Geen verhaal, geen uitleg. Niets om je aandacht bij te houden, waardoor je niet out gaat, maar in een soort sluimerstand raakt.