urgentie

Ik had bij wijze van spreken duizend dingen op mijn to-dolijst staan. De hoeveelheid te verrichten taken greep me naar de keel als een cobra.

Omdat ik niet wist waar te beginnen, begon ik dan maar bij het onbelangrijkste. Daar hing niet zo veel van af. Alle andere taken waren zo groot, zo omvangrijk. Er alleen al aan beginnen voelde als onmogelijk, laat staan ze succesvol af te ronden.

Zelfs bij het doen van het onbelangrijkste bleef ik halverwege steken, alsof je het deeg voor de pizza kneedt maar de toppings ongebruikt laat liggen. Om toch iets te doen, plaatste ik achter iedere taak een uitroepteken. Dat maakte de lijst niet kleiner, wel urgenter.