sophie

Ik bekende aan iemand dat ik haar naam vergeten was. Ze zei ‘m en meteen bedacht ik een ezelsbruggetje:

“Zo is het leven.
Zo… vie.
Sophie.”

Of het werkt weet ik pas de volgende keer dat ik haar zie.

Soms is iemand mijn naam vergeten en ik wil ‘m best zeggen, maar dan moet iemand er wel eerlijk over zijn. En niet op slinkse wijze proberen die te achterhalen door te vragen: “Zeg, hoe spél je jouw naam eigenlijk?”

Want dan antwoord ik steevast: “Hoe dénk je?”