spencertje

Als ik mee wilde naar de nachtmis moest ik wel voorslapen. Dus lag ik onder de harde lakens naar het plafond te staren.

Uiteindelijk weer opgestaan, m’n zwarte ribfluwelen broek aangetrokken, die met het rode hart op de knie. Een wit overhemd met daarop een spencertje. Op een tijdstip dat ik normaal gesproken op één oor lag, liepen we de koude duisternis in. Als stoomlocomotieven blies ieder z’n eigen ademwolk uit.

We wandelden van Den Oever naar Oosterland. In de Michaëlskerk werd door de organist mijn lievelingslied ingezet: Ere Zij God. Ik ging rechtop staan, stopte m’n overhemd nog even aan alle kanten goed in, trok m’n spencertje recht, opende mijn mond en het geluid dat uit mijn mond kwam… was er niet.

Precies op het moment suprême was ik mijn stem verloren. Mijn vader keek me aan, zag de tranen in mijn ogen. Hij dacht: die is ontroerd, maar ik was woedend.