afspraak

Ik ben nooit ziek en ga nooit naar de dokter. Allebei niet waar, maar het is wel wat ik vaak zeg. ‘Nooit’ wil zeggen: bijna nooit.

Laatst had ik dermate last van mijn knie dat ik toch ging. De arts vroeg waarom ik niet eerder was gekomen, terwijl ik zo’n last had gehad. Ik zei dat ik bang was geweest dat ze het te druk had. Dat hoor je altijd, artsen zijn overbelast. Een andere reden was dat ik niet kleinzerig wil zijn, niet voor ieder wissewasje in de wachtkamer wil gaan zitten. Bij die knie dacht ik: eerst maar eens een paar maanden aankijken.

Ik heb het niet te druk en jij bent niet kleinzerig, zei mijn dokter beslist. Ik werd doorverwezen naar een fysiotherapeut en we maakten een vervolgafspraak voor vanochtend. Gisteren gebeld dat het beter ging en het misschien niet nodig was om langs te komen, maar de afspraak bleef staan.

Vanochtend zat ik daar, zonder medische noodzaak. Na te hebben geïnformeerd naar mijn knie, vroeg ze: ‘Hoe gaat het met je?’ Toen ik antwoord gaf, luisterde ze daar ook echt naar. En toen we klaar waren, maakten we een nieuwe afspraak voor over zes weken. En die zal ik weer af willen bellen. En die zal ook weer blijven staan.