staande receptie

Ik was op een staande receptie waar één iemand erbij was gaan zitten. Toen ik 'm aankeek sloeg hij twee keer met zijn vlakke hand op het zitelement naast 'm, alsof daar een neergeslagen mug lag die hij de genadeklap toediende.

Gezeten op de bank keek ik vanuit de diepte omhoog naar het feest waar ik zojuist nog onderdeel van had uitgemaakt. Af en toe wisselden de ander en ik wat woorden, maar vaker deden we er het zwijgen toe.

Soms keek een van de feestgangers mij aan, maar ik had geen zitelement naast me om op te slaan. Ik kon mijn schoot aanbieden, maar er zijn maar weinig mensen waarvan ik wil dat ze op me komen zitten. Ze zijn er wel, maar het zijn er weinig.