stabiele laag

Behalve co-ouder van twee inmiddels volwassen kinderen, ben ik mede-baasje van een hond. Ze is nu bij haar andere patron, wat betekent dat ik niet meer elke dag om kwart voor zeven op hoef te staan. Ik hoef er ’s avonds laat niet meer uit en ook niet om half drie ’s middags.

Vrijheid, zeker, maar ik mis het ook. De hond zelf én de routine. Routines zijn fijn omdat ze steeds hetzelfde zijn. Ze vormen een stabiele laag onder al die dingen die voortdurend veranderen. Zoals het gemoed van mensen: dan zijn ze weer vrolijk, dan weer neerslachtig, dan weer ertussenin.

En de nieuwsfeed, waar van alles op kan verschijnen, van berichten over omvallende winkelketens tot de verdrijving van Palestijnen uit Noord-Gaza tot een boek vol juice van de ex van Gers Pardoel.

En het weer, dat nooit precies overeenkomt met de weersvoorspelling. Wat op zich logisch is, want het is een voorspelling. Maar die wordt met zoveel overtuiging gebracht, dat ik haar voor waar aanneem. En het uiteindelijke, feitelijke weer voor ónwaar.