storm

Veel van wat ik me herinner heeft te maken met harde wind. Ik was 9 en het zou windkracht 12 worden, dus wij met het hele gezin naar Hoek van Holland om daar weggeblazen te worden. Een jaar later gebeurde het nóg ’ns, maar dan overdrachtelijk: mijn vader vertrok om nooit meer terug te komen, rechtszaken over alimentatie, chaos.

Ik was 31 en net een paar jaar zelf vader. Ik in mijn eentje naar Schiermonnikoog, waar ik dronken met mijn rug op het strand ging liggen om het door storm opgejaagde zand langs me heen te voelen snijden. Ineens een groepje hulpverleners boven me, druk in overleg over een plan van aanpak.

Ik was 45 en sprak met iemand af langs de kustlijn van IJmuiden, bij wijze van date. Het stormde zo hard dat we elkaar onmogelijk konden verstaan. Alleen met de rug ernaartoe was de wind enigszins te verdragen. Toen gingen we maar zwijgen. We hebben er een halfuurtje zo gestaan. Het is nooit wat geworden, maar dit pakken ze ons niet meer af.

Ik hou van harde wind. Misschien omdat het in mijn hoofd zo vaak stormt. Als dat buiten ook het geval is, val ik samen met mijn omgeving.