stralend

Wanneer heb ik nou een religieuze ervaring? De laatste die ik me herinner was toen ik acht was en naast mijn vader in de kerk van Oosterland stond. De nachtmis begon en ik deed mijn mond open on “In Excelsis Deo” te zingen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Eerst dacht ik aan een tijdelijke hapering, maar hij bleek permanent.

Dat ik niet mee kon zingen raakte me zo dat de tranen in mijn ogen opbolden. Mijn vader zag dat en lachte naar me. Daardoor voelde ik me gezien, eerst alleen door hem, daarna door de rest van de mensen in de kerk, uiteindelijk door God zelf.

Gisteren had ik eindelijk een volgende religieuze ervaring. Ik rende door de polder en luisterde via mijn oortjes naar een playlist. Het liedje Behold van mijn favoriete reggaeband Culture kwam voorbij en in plaats van dat het langs me heen ging hoorde ik heel bewust de prachtige meerstemmige blazers aan het begin, de subtiele orgelpartij en natuurlijk de weergaloze stem van Joseph Hill. Die zong:

This world is like a mirror
Reflecting what you do
And if you face it smiling
It will smile right back to you

En wat ik deed terwijl ik daar dus aan het hardlopen was, was mijn hoofd in mijn nek leggen, waardoor mijn gezicht richting hemel werd gedraaid. Ik tilde mijn voeten voor mijn gevoel hoog op, als een sprintende steltloper, om maar niet te vallen. Daarna brak er een brede glimlach door op mijn gezicht en die hield ik zo een aantal tellen vast, en meteen voelde ik wat Joseph Hill in het liedje beloofde: dat de hele wereld, zo je wilt het universum, naar mij teruglachte.

Een moment van verbondenheid dat voortduurde toen ik vanuit de polder terug mijn dorp in rende. Mensen die ik tegenkwam knepen hun ogen toe, omdat ik zo straalde.