te onzichtbaar

Ooit leidde ik een werkzaam leven. Echt werk bedoel ik dan, met een koffieautomaat en personeelsuitjes.

Elk jaar waren er functioneringsgesprekken. Die waren doorgaans positief, alleen was ik te onzichtbaar. “We willen méér van je zien,” kreeg ik te horen. Maar ik was er gewoon. Je kon me zien als je naar me zou kijken.

Wat ik niét deed was me de hele tijd op de voorgrond dringen. Als mensen aan het woord waren luisterde ik, in plaats van dat ik erdoorheen praatte. Me omhoog likken, daar deed ik niet aan: ik was net zo voorkomend tegen de receptioniste als tegen mijn leidinggevenden.

Tijdens vergaderingen zei ik ook nooit iets om maar wat te zeggen. Ik liet me alleen horen als ik werkelijk wat toe te voegen had. Dat vind ik professioneel en effectief, maar in een bedrijf ben je dan te onzichtbaar. Willen ze méér van je zien.