tellen

De winnaar van de Poëzieslag in Festina Lente gisteravond was Stef Pits, hij schreef onder andere de regel:

Alle wolken geteld

en ‘ja’ gedacht,

omdat het zo helder leek.

Vanochtend vroeg liep ik door het park en dacht ik nog eens over deze woorden na. Wie telt er nou álle wolken? Het is onbegonnen werk, maar er zijn wel meer dingen die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet kunnen, maar die je tóch probeert. Zoals de regering ertoe bewegen alle fossiele subsidies stop te zetten.

Ook mooi is dat het tellen van wolken “helder leek”. Helderheid is in tegenspraak met het wezen van een wolk, maar het gaat om het willen weten van een eindtotaal. Of misschien zelfs dat niet, is het alleen maar tellen om het hoofd rustig te krijgen. Zoals in de opening van de opera ‘Einstein on the Beach’ van Philip Glass en Robert Wilson:

One, two, three, four
One, two, three, four, five, six
One, two, three, four, five, six, seven, eight