the day after

Alles weer normaal, vandaag ben ik niet meer jarig. Zoals er mensen zingen: was het elke dag maar Kerstmis, zijn er ook mensen die op hun verjaardag verzuchten: kon dit maar blijven duren.

Vandaag word ik wakker zonder tientallen app'jes op mijn telefoon, zonder een karrenvracht dm's, zonder mailtjes van postorderbedrijven die me een verjaardagskorting van niet minder dan vijf euro in het vooruitzicht stellen. En ik vind het heerlijk. Ik verzucht: kon dit maar blijven duren, en ik weet dat dat 364 dagen lang ook het geval zal zijn.

De zomervakantie is voor mij een niet-welkome onderbreking van de regelmaat. Ineens rijdt het hele dorp uit, zijn de straten verlaten, en dat duurt zo'n week of zes, waarna iedereen elkaar in de Jumbo honderduit vertelt over hoe weinig ze anderhalve maand lang hebben gedaan en hoe weinig ze anderhalve maand lang hebben meegemaakt en hoe héérlijk ze dat hebben gevonden en hoe e-nórm ze opzien tegen wat dan in het vooruitzicht ligt: maanden en maanden waarin ze wél weer veel moeten doen en wél weer veel zullen meemaken.

Ik beleef het leven precies andersom. Hou meer van werken dan van vakantie. Hoezeer ik vaak ook verlang naar leegte, het mag blijven bij dat verlangen. Uitrusten doe ik wel in mijn kist, ik ben nu aan het leven.