53

Vandaag ben ik jarig. Een heel jaar lang zal ik 53 jaar oud zijn. Wat me bezighoudt is dat ik nooit meer 52 jaar oud zal zijn. Het is een jas die ik heb uitgetrokken en daarna niet meer pas.

Tijd gaat één kant op. Iets wat voorbij is, keert nooit meer terug. Het is een gegeven waar ik een hele roman aan gewijd heb en nóg begrijp ik het niet. Vat ik het niet.

Nog altijd denk ik dat de doden op een gegeven moment gewoon weer aanbellen. Dat het met vrienden met wie ik gebrouilleerd ben ineens weer als vanouds is. Dat de vlam die doofde toen een relatie werd verbroken ineens weer wordt ontstoken.

Het gaat niet gebeuren, want tijd gaat één kant op. Iets begint en daarna duurt het voort en ten slotte houdt het op. Dingen zijn geen cirkel, maar een lijn. Nog een paar honderd dagen en ik word nóóit meer 53. Maar voorlopig ben ik het wel.