tijdreizen

Negen jaar geleden schreef ik voor de Volkskrant een stuk over tijdreizen. Het ging over hoe ik op Google Street View de naam van mijn dorp intikte en vervolgens terugschakelde naar 2009 en dan niet alleen het huis waarin ik nu woon nog helemaal in de steigers zag staan, maar ook mezelf zag wandelen langs de oude school van mijn dochter, met naast mij die allerliefste Pleun, die inmiddels al jarenlang in de hondenhemel is en nog altijd gemist wordt.

Vier jaar geleden schreef ik voor NRC opnieuw een stuk over tijdreizen. Dit keer ging het erover hoe ik na de dood van mijn moeder weer door Alphen aan den Rijn wandelde, de plek waar ik opgroeide, met op mijn oren muziek uit de jaren tachtig, waaronder State of Independence van Donna Summer, waarvan ik het koortje nog precies zo fonetisch meezong als ik als kind deed veertig jaar geleden: “Ze komme nie, ze komme wel, ze komme nie, ze komme wel!”

Nu is het 13 januari 2023. Achttien jaar lang werkte ik eerst fulltime en daarna parttime bij een communicatiebureau in Amsterdam. Vijf jaar geleden ben ik daar weggegaan om mijn geluk als zelfstandig schrijver te beproeven, maar gisteren zag ik al mijn oud-collega's weer. Ze waren samengekomen in een zaaltje en dat zaaltje was de tijdmachine. Ik stapte erin en was onderdeel van de groep, en toen ik naar buiten stapte was ik het weer niet meer. Vandaag loop ik rond met een steen met mijn maag, heb ik heimwee, verlang ik terug naar het vertrouwde en het bekende.

Nu nog een krant vinden waarvoor ik hierover een stuk kan schrijven.